Vietnam, land van de noodle soup. En meer
Door: Sietze B
Blijf op de hoogte en volg Sietze
04 April 2015 | Maleisië, Malakka
Een stop in een dorp waarvan we niet wisten waar, gevolgd door een lunch waarvan we niet zeker wisten wat het was, met nog een plas pauze waar 20 kleine maar hele stoere vietnamezen vol zelfvertrouwen de wc's binnen liepen, gevolgd door een stop in een dorp waar een vrouwtje tegen ons zei, Hanoi Hanoi... ja... Hanoi is groter dan 10 gebouwen en en 40 scooters... kwamen we aan bij een vaag bus station ergens ver buiten het centrum in Hanoi, Noord Vietnam.
Nog voor ik me ook maar kon afvragen of er ook taxi's zouden klaar staan om ons op te lichten met een rit naar de stad, had de bus chauffeur al iemand aan de lijn die iemand van ons wou spreken over met hoeveel we waren en waar we naar toe moesten...
wie is ons.. Ik en 9 andere niet Aziaten, om het zo te zeggen. We bedachten om maar gewoon bij de vele aardige taxi meneren weg te lopen en een taxi op straat aan te houden. Zulke dingen werken. Maar het idee van een stadsbus leek ons ook wel grappig, dus opzoek naar een ATM, een pinautomaat, maar dat zeg ik niet want ik ben een afkortingsgebruiker, en dat is een woord, jeej Google.
Via de atm een bushalte opzoeken, waar een jongen ons aansprak met de vraag of iemand Frans sprak, en er waren Canadezen, dus deze vertelde ons welke bus we moeten hebben naar het centrum, een rit van 20 minuten waar we 20 cent voor betaalden, overwinningsgevoel. Ook een echt woord.
Eenmaal uit de bus wist de jongen een goedkoop hostel, maar ik had al 1 geboekt, dus de groep ging hem achterna, om vervolgens teleurgesteld te worden. Ook vond hij 1 van de jongens heel leuk en ik was het deze keer niet, Vietnam begint goed, en Vietnam werd veel beter.
Dus 37 uur nadat ik in mijn eerste bus zou stappen maar wat niet helemaal lukte, was ik eindelijk bij mijn hostel, in Vietnam. Eerste beste idee? Slapen.
Vietnam was goed bezig want er was gratis ontbijt, niet het meest hoogstaande maar alles wat gratis is, is een mooi iets. Dat vind ik thuis trouwens ook. Daarna ben ik met een canadees stel naar het Museum geweest waarvan we dachten dat het historisch was en die hele zooi. Nope. Een kunst museum waar ze een hekel aan Amerikanen hadden, en nogal saai.
Daarna gingen we maar opzoek naar het beloofde geweldige straatvoedsel. 3 uur later en veel regen, ja ik zag voor het eerst in 3 maand regen, kwamen we bij een lokaal onderdak uit, waar we Pho ga( noedel soep met kip) kregen met dumplins( dingen die je dumpt in je soep maar ook opeet) voor 1 euro nog iets.
Ik heb diezelfde dag nog een tour geboekt voor een 3 daagse trek in Sapa, een berg dorpje in... de bergen.. in het noorden. Dus de nacht slaap-achtige bus rond 10 uur stond op de planning en ze zouden ons wakker maken rond 6 uur. Heel comfortabel was het niet, want hoewel de bussen populair zijn bij backpackers en al het andere dat reist, gebruiken ook locals de bussen, en veel extra beenruimte heb je niet in je koker waar je in slaapt. Deze soort bussen stonden nog vaak op me te wachten, maar ook was er een complete achterbank die ik zo nu en dan voor mezelf opeiste, wat niet werd gewaardeerd maar dat was mijn probleem niet. Heel fel en gemeen, maar ik vind slapen leuk, dus dan wil ik dat ook op een leuke manier doen..
Hoe dan ook, de informatie voor mijn 3 daagse trek was wat vaag, want ze vertelde me ook over de hoogste berg in Zuid oost Azie, Fanzipan, zo'n 3500 m hoog, gok ik. Dus ik wist niet zeker wat ik nou zou gaan doen.
In Sapa aangekomen bleek nog 1 ander meisje de trek ook te doen, en werd ons allebei duidelijk dat we een 3 daagse trek door de vele rijstvelden en bergen gingen doen rond Sapa.
Sapa ligt trouwens zo dicht bij China dat we allebei vonden dat we in China waren geweest, en bewijs maar dat het niet zo was. ofzo..
Hoe dan ook, Matthea,uit Engeland, was mijn gezelschap samen met gids Don( weet het niet echt meer, vergeten op te schrijven).
Mijn poncho( ja) kon ik eindelijk eens gebruiken want hoewel het niet zozeer regende, was er een natte mist( droge mist is een zeldzaam iets ) die ervoor zorgde dat je.. nat word. want.. nat.
Wat volgde was 2 dagen bergen en rijstvelden beklimmen, en afdalen, en klimmen, en afdalen, vele kaart spellen met Matthea, Matthea die heldhaftig naar beneden viel waar ik van baalde omdat ik het niet heb gefilmd, heerlijk eten in de homestay, vele ricewine, waaronder op 1 avond zo'n 20 shots, want het was feest de mensen vonden het leuk om veel alcohol met ons te drinken. En het eten was heerlijk.
Ook hadden we rond nacht 1 een storm, die nogal heftig was, en ik sliep naast de open ramen waar de regen naar binnen waaide. Matthea die wakker werd en me vertelde dat onweer haar ding niet was. Ik was al bijna vergeten wat regen was.
Het hoogste punt dat we hebben bereikt was rond de 1800 meter, wat voor een Nederlanden nog wel redelijk hoog is. De laatste dag waren we er wel klaar mee maar er was nog een kleine tocht langs buffels, rijstvelden en uiteindelijk de busrit terug naar Sapa. Ik had het zo geregeld dat ik de nachtsbus had, dat scheelde de kosten voor een nacht betalen, maar aangekomen in Hanoi werden we gelijk wakker gemaakt en de bus uitgetrapt.
In het hostel moest ik wachten tot 1 uur voor het inchecken, maar kon boven wel gaan slapen.
De volgende ochtend ontdekte ik dat er in die kamer een grote tv was met vele films dus de hele dag wat films kijken en een blog over Laos schrijven was een goed idee. Matthea had inmiddels 2 canadezen leren kennen en toen zijn we met een groep te lunchen geweest bij een restaurant die in mijn top 5 van lekker en goedkoop eten staat van Vietnam.
Na een gesprek met de 2 canadezen genaamd Dan en Mike, broers, kwamen we erachter dat we een beetje het zelfde reisplan hadden, en had ik zowaar reisgenoten gevonden voor mijn gehele Vietnam trip.
Dit betekent dat je na een tijdje gewoon normale alledaagse onzin gesprekken had, Mike was nogal van de muziek dus dat was een voordeel, en liefde voor goed en goedkoop eten en zo nu en dan wat bier, ja ik weet t, en rum. was er zeker ook.
2 dagen gingen we op de zogeheten cast away tour. Wat ze je beloven is, naar Ha long bay te gaan, 3000 rotsen die uit het water steken omringd door mist en mythische verhalen over draken, waar je op een boot gaat slapen en 1 nacht op 1 van die kleine eilanden. Voor zo'n 110 euro voor 2,5 dag. Dat moet betekenen dat er heel veel bij inbegrepen zat. Dit was een tour die vanuit het hostel werd georganiseerd.
Werkelijkheid, bus rit, boot rit, nog een keer het zelfde, en aangekomen op een eiland waar je voornamelijk drinkt, drinkt, drinkt, en flauwe drankspelletjes waardoor je anderen dwingt tot drinken.
Heel leuk allemaal, zonder sarcasme, maar het eten was slecht, ontbijt was tussen 8 en 9... niemand die dan wakker is, en op de booze cruise, spreekt voor zich, kregen we niet eens 1 gratis shotje of drankje...
40 euro was een beter prijs geweest, om te kijken of wij aan het klagen waren, vond mening persoon op tripadvisor het ook.
Verder was het wel leuk, Kajakken in de mist was bijzonder, samen met 3 Nederlanders, waar we zo vaak de bodem en de rotsen hebben geraakt dat het een wonder is dat we niet tot zinken zijn gebracht.
Een dag later terug naar Hanoi om 30 minuten later de bus naar Hue te kunnen halen. Dit wou een rit van een kleine 14 uur worden, en Mike, Dan en ik ook, hadden de achterbank van de bus maar overgenomen om normaal te kunnen slapen.
Het was ook een wonder dat de bus ons voor ons hostel er uit liet, Vietnam scoort punten.
Ik had niks geboekt maar deelde een kamer met Matthea en Lily, waarover later meer. Maar niet te veel. Dan, Mike en Matthea wouden een scooter huren en de stad verkennen, maar Lily wou wel fietsen en ik zag fietsen ook wel zitten, was ook veel goedkoper en had ook geen zin in scooter rijden.
Rond fietsen in een drukke stad is best veilig, tot je van je fiets afstapt en de uitlaat van een scooter raakt die geparkeerd staat, en nog heet is. Hallo brandblaar, ik ben iemand die last van je gaat krijgen. Een wonderzalfje hielp redelijk tot de blaar een paar dagen later ging ploppen, gevolgd door pijn.
Hoe dan ook, de volgende dag gingen we met zijn 5en de scooter tour doen, Ik deed goedkoop door met Lily een scooter te delen, hoewel ik moest rijden.
Onze scooter was niet te snelste, met een max van 45 km per uur.. en zonder lily werd dat 50.. en onze rit ging niet zonder mogelijke obstakels.
Dus hier gaan we, een 9 uur durende trip van Hue naar Hoi an met 3 Canadezen, een Engelse, en een Friesachtige Nederlander..of Viking volgens de Australiërs, wat ook maar werkt.
Nummer 1: Na zo'n 2 uur rijden hoorden we steeds een raar geluid maar geen idee was dit geluid was. Toen kwam er een local voorbij op de scooter die langzamer ging rijden en vriendelijk maar vermakelijk ging lachen naar ons, en gebaarde om te stoppen. Toen maakte hij duidelijk dat we een lekke band hadden.
Hij bracht ons naar een handige meneer die in een half uur een nieuwe binnen band op ons achterwiel zette voor een kleine 5 euro.
Ik was nogal verbaast van zijn logica over hoe je een binnenband vervangt, maar in Vietnam gelden logische redens niet.
Nog geen 10 minuten later terug op de weg in een bocht in de heuvels bedacht Dan dat het handig is om achterover te kijken om te zien of Matthea en wij er nog wel waren. Hierdoor belanden wij in de berm, met een open hand en scouder, en schouder pijn. Matthea had een ehbo kit bij haar want ze had geen vertrouwen in haar eigen rijden, dus dat kwam goed uit. Bij dit restaurantje, of meer iemands huis, viel Matthea van haar scooter, tijdens het afstappen, toen ze al naast haar scooter stond...
Zo lijkt mijn ongeluk minder dom.
Een uur later maakten we een stop voor wederom noodle soup, met verse inktvis. Gevolgd door een klim langs de bekende Hoi Van Pass( nog nooit van gehoord) en hier ging het ergens mis bij mij.
Op een bepaald moment in een bocht stak er een buffel over, met nogal veel snelheid die on letterlijk van de weg in de berm beukte, en daar lagen we. Overal bloed en niemand in de omgeving die ons kon helpen.
Ja, dat gebeurde niet echt. Op de een of andere manier raakte ik in de berm, en de berm is ook van beton, maar loopt zeg maar zo dat het water weg kan, dus daar rij je niet zo snel uit. Met een stapels rotsen 5 seconden bij me vandaan dacht ik aan 1 ding. Lily moet maar niet gewond raken, waarom dacht ik niet aan mezelf, omdat ik een goed persoon ben en ik verdien geen prijs, maar alles is welkom. Ik ontweek de rotsen op een actie film achtige manier met een slechte acteur, vin diesel of nicholas cage ofzo, en schaafde met mijn been langs de rots.
Het leek alsof er niks aan de hand was, maar ik was wel geschrokken want ik vind rotsen nogal iets.
Ik dwaal af, het bleek dat ik een stuk huid van mijn enkel had afgeschaafd, wat nog steeds niet goed geheeld is, want ik loop er steeds op.
De tocht ging verder en na in totaal 9 uur kwamen we aan in Hoi An. 3 gewonden verder was het tijd voor happy hour. Rum Rum en Rum.
Wederom deelde ik een kamer met Lily en jullie zien maar welke fantasie hier uit kan uitstaan.
In Hoi An vonden we een restaurant waar het eten allemaal een euro was, en heel lekker, dus hier zijn we zo'n 4 keer geweest.
De eerste nacht dat ik thuiskwam was het hek dicht, en er was niemand om me er in te laten, dus klimmen was de oplossing.
De 2e nacht deden we een pub crawl langs wat dure ongezellige kroegen om te eindigen in de bekende Why not bar, waar je 5 euro betaalde en je dan 4 uur langs onbeperkt rum kreeg. of bier of whisky.
Hier gingen dingen mis want uiteindelijk heb ik een heel gesprek met een Duits meisje in het Duits gevoerd, en wanneer ik in het Duits begin dan werkt de alcohol goed. zo bestond mijn middernacht snack uit soep... ik begrijp niet waarom, maar heb het laten meenemen en bij iemand aan de deur gehangen in ons hostel. Dit bleek Dan en Mike hun deur die de humor er wel van inzagen en deze bij hun buurman aan de deur hing.
De volgende avond hadden we een pub quiz. Ja. we werden 2e...
op 2 punten verschil. Muziek ronde was 8/10 dus ik was tevreden.
De volgende dag hadden we de nacht bus naar Nah Trang, Gevuld met vervelende Russen en te weinig Vodka, dat is een grap.
Toen de nacht bus een stopt maakte van 45 minuten en de mensen weer langzaam in de bus zaten, waaronder ik maar Dan en Mike nog niet, begon meneer al te keren en wou hij wegrijden, met nog 10 lege plaatsen in de bus. Veel gezeur en geklaag en gezoek en 5 minuten later waren we weer compleet, dat de bus echt zou wegrijden zonden de rest verbaasde me niet helemaal, maar dat hij het echt van plan was... ook weer wel.
In Nah Trang zijn we eigenlijk alleen maar gestopt om de reis naar het bergdorpje Dalat op te breken. In Na Trang was er een groot pretpark met ook water pretpark maar sinds ik het water niet in mocht met verwonden op allebei benen, sloeg ik het water gedeelte over.
De eigenaar van ons hostel nam ons en nog wat anderen meer naar lokaal vietnamees restaurant, waar we heel veel verschillende gerechten kregen voor 2 euro nog iets. En bevroren bier.
Het vlees in de gerechten bestond uit kippen en varkens organen. Welke precies kon de eigenaar ons niet precies vertellen, maar de smaak was goed. En als dessert gefrituurde kikkervellen.
De rest van de avond brachten we door op het dak van ons hostel met wederom kaart spellen met drank, muziek, gitaar gespeel en meer. Denk ik.
De volgende ochtend hadden we bus naar Dalat, waarvan we allemaal dachten dat het wel het hoogtepunt zou zijn, Buiten Hoi An om dan.
De rit duurde maar 4 uur maar ik heb zowat de hele rit geslapen tot ik heel even wakker werd en zag hoe debiel de chauffeur aan het rijden was. Oplossing? ogen dicht en meer slapen.
In Dalat aangekomen en ons hostel gevonden, welke een homestay was, met aardige mensen, hebben de de dag opgevuld met het dorp/ stad verkennen, een goed restaurant waar we nog vaker zouden komen bezocht en een pina automaat zoeken die wel normaal doet.
Een homestay betekent dat je bij iemand thuis slaapt, ik leg dingen uit, en sommige mensen hebben een heel huis omgebouwd tot een groot hostel. Op zich telt het dan niet helemaal meer, maar ze kookten wel elke avond een compleet diner voor ons voor 3 dollar, waar de keuze groot was, en het eten wederom geweldig was. Ontbijt was gratis en ook dat werd in de ochtend vers voor je gemaakt.
De volgende dag gingen we een canyon tour doen, wat inhield dat we gingen abseilen van rotsen, maar voornamelijk watervallen.
De foto's maakten wel duidelijk dat het best leuk was, met name de vrije sprong van 14 meter hoog, want het is nog niet zo lastig om normaal te landen. Ja ik bedoel hier iemand mee die het waarschijnlijk wel door heeft.
De volgende dag hebben we scooter gehuurd met 3 Engelse meiden en gingen we op zoek naar een waterval. Eerst kwamen we bij een park waar je ook op een struisvogel kon rijden, leuk idee, tot we de struisvogels zagen, ik had al verwacht dat de olifanten er niet heel gezond bij zouden lopen, maar als de vietnamezen ons in het Russisch gaan aanspreken is mijn belediging binnen. Dat ik leuk aan andere mensen vertelde dat ze beter niet de dieren konden bereiden, ..., vonden de mensen die er werkten niet leuk en kreeg ik boze blikken. Ik ben graag moeilijk en lastig.
Struisvogel is heerlijk vlees. Dan heeft wel een struisvogel tocht gedaan, of.. soort van. De vogel in kwestie rende naar de andere kant van het veld en bleef in een hoekje raar blazen, tot meneer de super verzorger de vogel weer terug haalde, Dan er af kon stappen en meneer de vogel meneer de aardige verzorger meerdere keren ging aanvallen. Vermaak. Ik was blij.
Terug naar de scooter op zoek naar de echte waterval, en zo'n 1,5 uur later kwamen we er, waar niet veel mensen waren, en wat de lange tocht ook waard was.
Laatste avond in Dalat en we kregen weer een geweldige maaltijd, hier en daar wat alcohol en de volgende ochtend rond half 8 de bus naar Ho Chi Minh, of Saigon.
De busrit was in een normale bus waar we konden zitten, ipv liggen, wat een heel voordeel was.
Saigon is een stad vol scooters, taxi's en een paar bussen hier en daar.
We vonden al snel een goedkoop maar goed restaurant waar we elke dag lunch en diner haalden. Beste Pho ga die we hebben gehad, zo goed. Ik heb het veel over eten want het eten in Vietnam was echt zoveel beter dan de vorige landen, Hoewel Thailand en Cambodja ook heel goed waren, en Laos niet zo, staat Vietnam wel op nummer 1, voor nu.
Mike zou de volgende dag terug vliegen naar Hanoi om de dag erna terug te vliegen naar Canada, en Dan bleef nog wat langer voordat hij naar Cambodja zou gaan. Ons hostel had gratis bier , 2 pp, tussen 7 en 8, gevolgd door een 2 uren durende happy hour. Gevolgd door een kroegentocht, waarvan de 2e leuk was, en onze gids ook te dronken was om ons nog verder te brengen.
Een dag in het oorlog museum vertelde je alles over de Vietnam oorlog wat je wil weten, en dat je niet wil weten. Amerikanen zullen zich hier ongemakkelijk voelen, zo niet, dan voel je je vast heel spiritueel en ben je niet blij met de overheid thuis en eindig je elke zin met een verhoging van je stem. Stereotype Amerikanen zijn nergens geliefd, ik als ik nog 1 keer zo'n gesprek moet aanhoren over hoe geweldig hun mening wel niet is...
Er zijn ook aardige amerikanen, laten we dat niet vergeten!
Hoe dan ook, Onze Nederlandse vrienden die we overal tegen zijn gekomen zaten in een hostel tegenover de onze, en hadden een sky bar. Reden genoeg om daar de avond door te brengen. Onderweg naar het uitgaansgebied kwam ik 2 meiden tegen die in Laos heb leren kennen, en 1 uur later zat nog daar aan de straat. Mooie dingen.
Dan nam de volgende ochtend vroeg afscheid en ik had die dag een kook cursus op de planning staan, en het leek mij handig om mijn was even te doen. Of laten doen.
Lang leve recepturen over de email want hoe leuk de kook les ook was, onthouden wat ze allemaal gebruiken is een lastige taak.
De avond heb ik doorgebracht door film te kijken met de Britse meiden en de volgende dag had ik mijn vlucht van Saigon naar Kuala Lumpur, wat natuurlijk ook weer vlekkeloos ging.
Met de normale bus voor een goedkope prijs, 20 cent, naar het vliegveld, waar ik na het afdingesen, afleveren van mijn bagage, mijn ticket krijg en meneer zijn handschrift niet goed kan lezen, loods ik mijzelf na een maaltijd naar gate 9. Hoewel er gate 20 stond, maar schrijven was zijn ding niet. Hier kwam ik wel gelijk achter, dus ik moest alsnog 20 minuten wachten bij mijn gate.
Bij het scannen van mijn ticket kwam er een fout en moest ik even aan de kant en wachten zodat andere mensen wel gewoon door konden lopen...
Leuk.. 2 minuten later mocht ik doorlopen met nog geen idee wat er aan de hand was. De vlucht duurde 2a3 uur maar voelde als een half uurtje. Misschien door al die lange busritten dat een paar uur niet echt lang voelt.
En toen was ik in Maleisië, dus doei.
Nog voor ik me ook maar kon afvragen of er ook taxi's zouden klaar staan om ons op te lichten met een rit naar de stad, had de bus chauffeur al iemand aan de lijn die iemand van ons wou spreken over met hoeveel we waren en waar we naar toe moesten...
wie is ons.. Ik en 9 andere niet Aziaten, om het zo te zeggen. We bedachten om maar gewoon bij de vele aardige taxi meneren weg te lopen en een taxi op straat aan te houden. Zulke dingen werken. Maar het idee van een stadsbus leek ons ook wel grappig, dus opzoek naar een ATM, een pinautomaat, maar dat zeg ik niet want ik ben een afkortingsgebruiker, en dat is een woord, jeej Google.
Via de atm een bushalte opzoeken, waar een jongen ons aansprak met de vraag of iemand Frans sprak, en er waren Canadezen, dus deze vertelde ons welke bus we moeten hebben naar het centrum, een rit van 20 minuten waar we 20 cent voor betaalden, overwinningsgevoel. Ook een echt woord.
Eenmaal uit de bus wist de jongen een goedkoop hostel, maar ik had al 1 geboekt, dus de groep ging hem achterna, om vervolgens teleurgesteld te worden. Ook vond hij 1 van de jongens heel leuk en ik was het deze keer niet, Vietnam begint goed, en Vietnam werd veel beter.
Dus 37 uur nadat ik in mijn eerste bus zou stappen maar wat niet helemaal lukte, was ik eindelijk bij mijn hostel, in Vietnam. Eerste beste idee? Slapen.
Vietnam was goed bezig want er was gratis ontbijt, niet het meest hoogstaande maar alles wat gratis is, is een mooi iets. Dat vind ik thuis trouwens ook. Daarna ben ik met een canadees stel naar het Museum geweest waarvan we dachten dat het historisch was en die hele zooi. Nope. Een kunst museum waar ze een hekel aan Amerikanen hadden, en nogal saai.
Daarna gingen we maar opzoek naar het beloofde geweldige straatvoedsel. 3 uur later en veel regen, ja ik zag voor het eerst in 3 maand regen, kwamen we bij een lokaal onderdak uit, waar we Pho ga( noedel soep met kip) kregen met dumplins( dingen die je dumpt in je soep maar ook opeet) voor 1 euro nog iets.
Ik heb diezelfde dag nog een tour geboekt voor een 3 daagse trek in Sapa, een berg dorpje in... de bergen.. in het noorden. Dus de nacht slaap-achtige bus rond 10 uur stond op de planning en ze zouden ons wakker maken rond 6 uur. Heel comfortabel was het niet, want hoewel de bussen populair zijn bij backpackers en al het andere dat reist, gebruiken ook locals de bussen, en veel extra beenruimte heb je niet in je koker waar je in slaapt. Deze soort bussen stonden nog vaak op me te wachten, maar ook was er een complete achterbank die ik zo nu en dan voor mezelf opeiste, wat niet werd gewaardeerd maar dat was mijn probleem niet. Heel fel en gemeen, maar ik vind slapen leuk, dus dan wil ik dat ook op een leuke manier doen..
Hoe dan ook, de informatie voor mijn 3 daagse trek was wat vaag, want ze vertelde me ook over de hoogste berg in Zuid oost Azie, Fanzipan, zo'n 3500 m hoog, gok ik. Dus ik wist niet zeker wat ik nou zou gaan doen.
In Sapa aangekomen bleek nog 1 ander meisje de trek ook te doen, en werd ons allebei duidelijk dat we een 3 daagse trek door de vele rijstvelden en bergen gingen doen rond Sapa.
Sapa ligt trouwens zo dicht bij China dat we allebei vonden dat we in China waren geweest, en bewijs maar dat het niet zo was. ofzo..
Hoe dan ook, Matthea,uit Engeland, was mijn gezelschap samen met gids Don( weet het niet echt meer, vergeten op te schrijven).
Mijn poncho( ja) kon ik eindelijk eens gebruiken want hoewel het niet zozeer regende, was er een natte mist( droge mist is een zeldzaam iets ) die ervoor zorgde dat je.. nat word. want.. nat.
Wat volgde was 2 dagen bergen en rijstvelden beklimmen, en afdalen, en klimmen, en afdalen, vele kaart spellen met Matthea, Matthea die heldhaftig naar beneden viel waar ik van baalde omdat ik het niet heb gefilmd, heerlijk eten in de homestay, vele ricewine, waaronder op 1 avond zo'n 20 shots, want het was feest de mensen vonden het leuk om veel alcohol met ons te drinken. En het eten was heerlijk.
Ook hadden we rond nacht 1 een storm, die nogal heftig was, en ik sliep naast de open ramen waar de regen naar binnen waaide. Matthea die wakker werd en me vertelde dat onweer haar ding niet was. Ik was al bijna vergeten wat regen was.
Het hoogste punt dat we hebben bereikt was rond de 1800 meter, wat voor een Nederlanden nog wel redelijk hoog is. De laatste dag waren we er wel klaar mee maar er was nog een kleine tocht langs buffels, rijstvelden en uiteindelijk de busrit terug naar Sapa. Ik had het zo geregeld dat ik de nachtsbus had, dat scheelde de kosten voor een nacht betalen, maar aangekomen in Hanoi werden we gelijk wakker gemaakt en de bus uitgetrapt.
In het hostel moest ik wachten tot 1 uur voor het inchecken, maar kon boven wel gaan slapen.
De volgende ochtend ontdekte ik dat er in die kamer een grote tv was met vele films dus de hele dag wat films kijken en een blog over Laos schrijven was een goed idee. Matthea had inmiddels 2 canadezen leren kennen en toen zijn we met een groep te lunchen geweest bij een restaurant die in mijn top 5 van lekker en goedkoop eten staat van Vietnam.
Na een gesprek met de 2 canadezen genaamd Dan en Mike, broers, kwamen we erachter dat we een beetje het zelfde reisplan hadden, en had ik zowaar reisgenoten gevonden voor mijn gehele Vietnam trip.
Dit betekent dat je na een tijdje gewoon normale alledaagse onzin gesprekken had, Mike was nogal van de muziek dus dat was een voordeel, en liefde voor goed en goedkoop eten en zo nu en dan wat bier, ja ik weet t, en rum. was er zeker ook.
2 dagen gingen we op de zogeheten cast away tour. Wat ze je beloven is, naar Ha long bay te gaan, 3000 rotsen die uit het water steken omringd door mist en mythische verhalen over draken, waar je op een boot gaat slapen en 1 nacht op 1 van die kleine eilanden. Voor zo'n 110 euro voor 2,5 dag. Dat moet betekenen dat er heel veel bij inbegrepen zat. Dit was een tour die vanuit het hostel werd georganiseerd.
Werkelijkheid, bus rit, boot rit, nog een keer het zelfde, en aangekomen op een eiland waar je voornamelijk drinkt, drinkt, drinkt, en flauwe drankspelletjes waardoor je anderen dwingt tot drinken.
Heel leuk allemaal, zonder sarcasme, maar het eten was slecht, ontbijt was tussen 8 en 9... niemand die dan wakker is, en op de booze cruise, spreekt voor zich, kregen we niet eens 1 gratis shotje of drankje...
40 euro was een beter prijs geweest, om te kijken of wij aan het klagen waren, vond mening persoon op tripadvisor het ook.
Verder was het wel leuk, Kajakken in de mist was bijzonder, samen met 3 Nederlanders, waar we zo vaak de bodem en de rotsen hebben geraakt dat het een wonder is dat we niet tot zinken zijn gebracht.
Een dag later terug naar Hanoi om 30 minuten later de bus naar Hue te kunnen halen. Dit wou een rit van een kleine 14 uur worden, en Mike, Dan en ik ook, hadden de achterbank van de bus maar overgenomen om normaal te kunnen slapen.
Het was ook een wonder dat de bus ons voor ons hostel er uit liet, Vietnam scoort punten.
Ik had niks geboekt maar deelde een kamer met Matthea en Lily, waarover later meer. Maar niet te veel. Dan, Mike en Matthea wouden een scooter huren en de stad verkennen, maar Lily wou wel fietsen en ik zag fietsen ook wel zitten, was ook veel goedkoper en had ook geen zin in scooter rijden.
Rond fietsen in een drukke stad is best veilig, tot je van je fiets afstapt en de uitlaat van een scooter raakt die geparkeerd staat, en nog heet is. Hallo brandblaar, ik ben iemand die last van je gaat krijgen. Een wonderzalfje hielp redelijk tot de blaar een paar dagen later ging ploppen, gevolgd door pijn.
Hoe dan ook, de volgende dag gingen we met zijn 5en de scooter tour doen, Ik deed goedkoop door met Lily een scooter te delen, hoewel ik moest rijden.
Onze scooter was niet te snelste, met een max van 45 km per uur.. en zonder lily werd dat 50.. en onze rit ging niet zonder mogelijke obstakels.
Dus hier gaan we, een 9 uur durende trip van Hue naar Hoi an met 3 Canadezen, een Engelse, en een Friesachtige Nederlander..of Viking volgens de Australiërs, wat ook maar werkt.
Nummer 1: Na zo'n 2 uur rijden hoorden we steeds een raar geluid maar geen idee was dit geluid was. Toen kwam er een local voorbij op de scooter die langzamer ging rijden en vriendelijk maar vermakelijk ging lachen naar ons, en gebaarde om te stoppen. Toen maakte hij duidelijk dat we een lekke band hadden.
Hij bracht ons naar een handige meneer die in een half uur een nieuwe binnen band op ons achterwiel zette voor een kleine 5 euro.
Ik was nogal verbaast van zijn logica over hoe je een binnenband vervangt, maar in Vietnam gelden logische redens niet.
Nog geen 10 minuten later terug op de weg in een bocht in de heuvels bedacht Dan dat het handig is om achterover te kijken om te zien of Matthea en wij er nog wel waren. Hierdoor belanden wij in de berm, met een open hand en scouder, en schouder pijn. Matthea had een ehbo kit bij haar want ze had geen vertrouwen in haar eigen rijden, dus dat kwam goed uit. Bij dit restaurantje, of meer iemands huis, viel Matthea van haar scooter, tijdens het afstappen, toen ze al naast haar scooter stond...
Zo lijkt mijn ongeluk minder dom.
Een uur later maakten we een stop voor wederom noodle soup, met verse inktvis. Gevolgd door een klim langs de bekende Hoi Van Pass( nog nooit van gehoord) en hier ging het ergens mis bij mij.
Op een bepaald moment in een bocht stak er een buffel over, met nogal veel snelheid die on letterlijk van de weg in de berm beukte, en daar lagen we. Overal bloed en niemand in de omgeving die ons kon helpen.
Ja, dat gebeurde niet echt. Op de een of andere manier raakte ik in de berm, en de berm is ook van beton, maar loopt zeg maar zo dat het water weg kan, dus daar rij je niet zo snel uit. Met een stapels rotsen 5 seconden bij me vandaan dacht ik aan 1 ding. Lily moet maar niet gewond raken, waarom dacht ik niet aan mezelf, omdat ik een goed persoon ben en ik verdien geen prijs, maar alles is welkom. Ik ontweek de rotsen op een actie film achtige manier met een slechte acteur, vin diesel of nicholas cage ofzo, en schaafde met mijn been langs de rots.
Het leek alsof er niks aan de hand was, maar ik was wel geschrokken want ik vind rotsen nogal iets.
Ik dwaal af, het bleek dat ik een stuk huid van mijn enkel had afgeschaafd, wat nog steeds niet goed geheeld is, want ik loop er steeds op.
De tocht ging verder en na in totaal 9 uur kwamen we aan in Hoi An. 3 gewonden verder was het tijd voor happy hour. Rum Rum en Rum.
Wederom deelde ik een kamer met Lily en jullie zien maar welke fantasie hier uit kan uitstaan.
In Hoi An vonden we een restaurant waar het eten allemaal een euro was, en heel lekker, dus hier zijn we zo'n 4 keer geweest.
De eerste nacht dat ik thuiskwam was het hek dicht, en er was niemand om me er in te laten, dus klimmen was de oplossing.
De 2e nacht deden we een pub crawl langs wat dure ongezellige kroegen om te eindigen in de bekende Why not bar, waar je 5 euro betaalde en je dan 4 uur langs onbeperkt rum kreeg. of bier of whisky.
Hier gingen dingen mis want uiteindelijk heb ik een heel gesprek met een Duits meisje in het Duits gevoerd, en wanneer ik in het Duits begin dan werkt de alcohol goed. zo bestond mijn middernacht snack uit soep... ik begrijp niet waarom, maar heb het laten meenemen en bij iemand aan de deur gehangen in ons hostel. Dit bleek Dan en Mike hun deur die de humor er wel van inzagen en deze bij hun buurman aan de deur hing.
De volgende avond hadden we een pub quiz. Ja. we werden 2e...
op 2 punten verschil. Muziek ronde was 8/10 dus ik was tevreden.
De volgende dag hadden we de nacht bus naar Nah Trang, Gevuld met vervelende Russen en te weinig Vodka, dat is een grap.
Toen de nacht bus een stopt maakte van 45 minuten en de mensen weer langzaam in de bus zaten, waaronder ik maar Dan en Mike nog niet, begon meneer al te keren en wou hij wegrijden, met nog 10 lege plaatsen in de bus. Veel gezeur en geklaag en gezoek en 5 minuten later waren we weer compleet, dat de bus echt zou wegrijden zonden de rest verbaasde me niet helemaal, maar dat hij het echt van plan was... ook weer wel.
In Nah Trang zijn we eigenlijk alleen maar gestopt om de reis naar het bergdorpje Dalat op te breken. In Na Trang was er een groot pretpark met ook water pretpark maar sinds ik het water niet in mocht met verwonden op allebei benen, sloeg ik het water gedeelte over.
De eigenaar van ons hostel nam ons en nog wat anderen meer naar lokaal vietnamees restaurant, waar we heel veel verschillende gerechten kregen voor 2 euro nog iets. En bevroren bier.
Het vlees in de gerechten bestond uit kippen en varkens organen. Welke precies kon de eigenaar ons niet precies vertellen, maar de smaak was goed. En als dessert gefrituurde kikkervellen.
De rest van de avond brachten we door op het dak van ons hostel met wederom kaart spellen met drank, muziek, gitaar gespeel en meer. Denk ik.
De volgende ochtend hadden we bus naar Dalat, waarvan we allemaal dachten dat het wel het hoogtepunt zou zijn, Buiten Hoi An om dan.
De rit duurde maar 4 uur maar ik heb zowat de hele rit geslapen tot ik heel even wakker werd en zag hoe debiel de chauffeur aan het rijden was. Oplossing? ogen dicht en meer slapen.
In Dalat aangekomen en ons hostel gevonden, welke een homestay was, met aardige mensen, hebben de de dag opgevuld met het dorp/ stad verkennen, een goed restaurant waar we nog vaker zouden komen bezocht en een pina automaat zoeken die wel normaal doet.
Een homestay betekent dat je bij iemand thuis slaapt, ik leg dingen uit, en sommige mensen hebben een heel huis omgebouwd tot een groot hostel. Op zich telt het dan niet helemaal meer, maar ze kookten wel elke avond een compleet diner voor ons voor 3 dollar, waar de keuze groot was, en het eten wederom geweldig was. Ontbijt was gratis en ook dat werd in de ochtend vers voor je gemaakt.
De volgende dag gingen we een canyon tour doen, wat inhield dat we gingen abseilen van rotsen, maar voornamelijk watervallen.
De foto's maakten wel duidelijk dat het best leuk was, met name de vrije sprong van 14 meter hoog, want het is nog niet zo lastig om normaal te landen. Ja ik bedoel hier iemand mee die het waarschijnlijk wel door heeft.
De volgende dag hebben we scooter gehuurd met 3 Engelse meiden en gingen we op zoek naar een waterval. Eerst kwamen we bij een park waar je ook op een struisvogel kon rijden, leuk idee, tot we de struisvogels zagen, ik had al verwacht dat de olifanten er niet heel gezond bij zouden lopen, maar als de vietnamezen ons in het Russisch gaan aanspreken is mijn belediging binnen. Dat ik leuk aan andere mensen vertelde dat ze beter niet de dieren konden bereiden, ..., vonden de mensen die er werkten niet leuk en kreeg ik boze blikken. Ik ben graag moeilijk en lastig.
Struisvogel is heerlijk vlees. Dan heeft wel een struisvogel tocht gedaan, of.. soort van. De vogel in kwestie rende naar de andere kant van het veld en bleef in een hoekje raar blazen, tot meneer de super verzorger de vogel weer terug haalde, Dan er af kon stappen en meneer de vogel meneer de aardige verzorger meerdere keren ging aanvallen. Vermaak. Ik was blij.
Terug naar de scooter op zoek naar de echte waterval, en zo'n 1,5 uur later kwamen we er, waar niet veel mensen waren, en wat de lange tocht ook waard was.
Laatste avond in Dalat en we kregen weer een geweldige maaltijd, hier en daar wat alcohol en de volgende ochtend rond half 8 de bus naar Ho Chi Minh, of Saigon.
De busrit was in een normale bus waar we konden zitten, ipv liggen, wat een heel voordeel was.
Saigon is een stad vol scooters, taxi's en een paar bussen hier en daar.
We vonden al snel een goedkoop maar goed restaurant waar we elke dag lunch en diner haalden. Beste Pho ga die we hebben gehad, zo goed. Ik heb het veel over eten want het eten in Vietnam was echt zoveel beter dan de vorige landen, Hoewel Thailand en Cambodja ook heel goed waren, en Laos niet zo, staat Vietnam wel op nummer 1, voor nu.
Mike zou de volgende dag terug vliegen naar Hanoi om de dag erna terug te vliegen naar Canada, en Dan bleef nog wat langer voordat hij naar Cambodja zou gaan. Ons hostel had gratis bier , 2 pp, tussen 7 en 8, gevolgd door een 2 uren durende happy hour. Gevolgd door een kroegentocht, waarvan de 2e leuk was, en onze gids ook te dronken was om ons nog verder te brengen.
Een dag in het oorlog museum vertelde je alles over de Vietnam oorlog wat je wil weten, en dat je niet wil weten. Amerikanen zullen zich hier ongemakkelijk voelen, zo niet, dan voel je je vast heel spiritueel en ben je niet blij met de overheid thuis en eindig je elke zin met een verhoging van je stem. Stereotype Amerikanen zijn nergens geliefd, ik als ik nog 1 keer zo'n gesprek moet aanhoren over hoe geweldig hun mening wel niet is...
Er zijn ook aardige amerikanen, laten we dat niet vergeten!
Hoe dan ook, Onze Nederlandse vrienden die we overal tegen zijn gekomen zaten in een hostel tegenover de onze, en hadden een sky bar. Reden genoeg om daar de avond door te brengen. Onderweg naar het uitgaansgebied kwam ik 2 meiden tegen die in Laos heb leren kennen, en 1 uur later zat nog daar aan de straat. Mooie dingen.
Dan nam de volgende ochtend vroeg afscheid en ik had die dag een kook cursus op de planning staan, en het leek mij handig om mijn was even te doen. Of laten doen.
Lang leve recepturen over de email want hoe leuk de kook les ook was, onthouden wat ze allemaal gebruiken is een lastige taak.
De avond heb ik doorgebracht door film te kijken met de Britse meiden en de volgende dag had ik mijn vlucht van Saigon naar Kuala Lumpur, wat natuurlijk ook weer vlekkeloos ging.
Met de normale bus voor een goedkope prijs, 20 cent, naar het vliegveld, waar ik na het afdingesen, afleveren van mijn bagage, mijn ticket krijg en meneer zijn handschrift niet goed kan lezen, loods ik mijzelf na een maaltijd naar gate 9. Hoewel er gate 20 stond, maar schrijven was zijn ding niet. Hier kwam ik wel gelijk achter, dus ik moest alsnog 20 minuten wachten bij mijn gate.
Bij het scannen van mijn ticket kwam er een fout en moest ik even aan de kant en wachten zodat andere mensen wel gewoon door konden lopen...
Leuk.. 2 minuten later mocht ik doorlopen met nog geen idee wat er aan de hand was. De vlucht duurde 2a3 uur maar voelde als een half uurtje. Misschien door al die lange busritten dat een paar uur niet echt lang voelt.
En toen was ik in Maleisië, dus doei.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
